این قطعه منسوب به دو چهره‌ی والای معنوی سنّت اهل حق۱ است: بابا سرهنگ و بابا ناووس، که بین قرون پنجم و ششم شمسی (دهم و دوازدهم میلادی) زندگی می‌کردند.مفهوم از خودگذشتگی و جانبازی در راه خدا، خصیصه‌ی عشق عرفانی بابا سرهنگ بود؛ در حالی که مرکز توجه بابا ناووس این هشدار بود که باید از فراموشی و نسیان معنوی در این دنیا خارج شویم، و خود را مشغول آینده‌ی معنوی در آخرت کنیم: «دیده‌ای که امروز را در نیابد چطور می‌تواند فردا را ببیند؟ به روزی فکر کن که نتوانی آنچه را که یکتا بر تو آشکار کرده ببینی.»۲این قطعه، قطعه‌ای خاص و کامل است، زیرا از لحظه‌ای که نوازنده ساز خود را به دست می‌گیرد و آن را کوک می‌کند تا لحظه‌ای که آخرین جمله را می‌نوازد، ضبط شده است. این قطعه در محیطی صمیمی نواخته شده، و فقط چند نفر از نزدیکان و اعضای خانواده حضور دارند. تنظیم کوک تنبور با صدای محیط مخلوط می‌شود، سپس نواختن با یک آهنگ بسیار لطیف آغاز می‌گردد. تکرار یک نت که به دنبال اولین جمله‌ی آهنگین می‌آید، نوعی بی‌وزنی به‌وجود می‌آورد.نواختن به تدریج شدت و قوت می‌گیرد، و می‌توان در آن تکه‌های مختلفی را که با آرایه تزیین شده‌اند، شنید. بعد ناگهان آهنگ به یک آهنگ شاد تغییر حالت می‌دهد که دعوت به رقص است، در عین این که آهنگ از آکوردی به آکورد دیگر تبدیل می‌شود. به اشاره‌ی استاد، دف آغاز به نواختن می‌کند؛ و به رغم قوه‌ی ضربات کوبشی، و شرایط ابتدایی وسایل ضبط۳ صدای تنبور هنوز به خوبی شنیده می‌شود. استاد الهی در تنبورنوازی، ندرتاً با دف همراه می‌شد، این همراهی با دف، یکی از دو مورد ضبط شده‌‌ی شناخته شده است.۴پس از آنکه استاد آهنگ را با جمله‌ی «هو اول و آخرم یار، یا علی»۵ به پایان می‌برد، خودش دف را می‌گیرد، که موردی کاملاً استثنایی است، و چند ضربه به دف می‌زند، و به این ترتیب نمونه‌ای برای ایجاد تعادل و حفظ وقار در هنگام نواختن دف را نشان می‌دهد.<ol class="number"><li value=1>سنّت عرفانی غرب ایران.</li><li value=2>استاد الهی اغلب این جمله از مجمع‌الکلام را نقل می‌کرد؛ مجمع‌الکلام نسخه‌ای از کلام‌های سنت اهل حق است که استاد الهی به دلیل دانش عمیق‌اش این کلام‌ها را گردآوری و تصحیح کرده‌ است.</li><li value=3>فقط با یک میکروفونِ آنالوگِ غیر مستقیم.</li><li value=4>در مجموعه سی‌دی هایی که تا کنون از استاد الهی منتشر شده‌اند، تنها یک مورد دیگر همراهی دف شنیده می‌شود. رجوع کنید به آلبوم مقصد، سی‌دی ۱، تراک ۳ (پاریس: شرکت لوشان دوموند، ۱۳۸۷ شمسی (۲۰۰۸ میلادی).</li><li value=5>منظور از«یا علی»، «یا خدا» است.</li></ol>

سوئیت بابا سرهنگی و بابا ناووسی (بابا نااوسی)

در این قطعه سه ذکر۱ «در مورد سلطان»۲ وجود دارد، اولین و آخرین ذکر توسط استاد الهی و ذکر دوم توسط پدر استاد۳ سروده شده است.ذکر اول با آکوردی که بازگشت دوباره دارد مشخص می‌شود، آکوردی که جمله‌ی ذکر را پایان می‌بخشد. یک گوش تعلیم‌دیده می‌تواند چندین ریتم گوناگون بداهه‌نوازی شده را در آن بشنود، و به نظر می‌رسد این ذکر به وسیله‌ی چندین ساز در یک زمان نواخته شده است.<blockquote>سلطان سَهاکی علی گیان / شای تَنیا و تاکی، علی گیان (سلطان سَهاکی، علی جان / شاه تنها و تکی، علی جان)</blockquote>ذکرهای دوم و سوم، از نظر آهنگین کاملاً نزدیک به همدیگرند، و به ‌طور خاص ریتمیک هستند. زیر ظاهر ساده‌ی آواز، یک آهنگ پرمایه و غنی پنهان شده، همراه با چندین واریاسیون و آرایه‌ی ظریف.<blockquote>سلطانِ مردان، یاعلی یا علی / شفای کل دردان، یا علی یاعلی سلطان سر جَم، هو هو - ذاتش وَ جم، هو هو (رأس جم سلطان است، هو هو / ذات‌اش در جم است، هو هو)</blockquote>در اغلب موارد، این مجموعه ذکر با جمله‌ی «هو اول و آخرم یار» پایان می‌پذیرد.<ol class="number"><li value=1>ذکر یک سرود معنوی مقدس است که حاضران در جمع، سربند کلام را دسته‌جمعی دم می‌گیرند.</li><li value=2>سلطان سهاک (یا سلطان اسحاق)، قرن هفتم شمسی (چهاردهم و پانزدهم میلادی) بنیان‌گذار مکتب اهل حق است، مکتبی که استاد الهی در آن رشد کرده. در این ذکر، «هو» هم برابر ضمیر سوم شخص «او» است و هم برابر با دم و نفس.</li><li value=3>حاج نعمت‌الله، عارفی است در سنّت اهل حق، که به عنوان قدیسی بزرگ از او نام برده می‌شود؛ از او تألیفات و اشعاری به زبان کردی و فارسی باقی مانده‌ است.</li></ol>

سوئیت ذکرها

در این مناجات نت‌های بم و نت‌های زیر به نوبت جانشین هم می‌شوند، با آهنگ‌های مهارشده و فشرده‌تر، به ‌طور مثال یک جمله‌ی شُر۱ (۲:۱۱) که شعله می‌کشد و سپس به سرعت آرام می‌گیرد. استاد، تکنیک‌های گوناگونِ نواختن تنبور یا سه‌تار۲ را به کار می‌گیرد تا بتواند امواجی از نت‌های پیاپی به وجود آورد که بر روی محوری ثابت در سیم بم گسترده می‌شود.<ol class="number"><li value=1>شیوه‌ای از ریز است که با دست راست اجرا می‌شود.</li><li value=2>سه‌تار فارسی، سازی سنتی از خانواده‌ی سازهای زهیِ دسته بلند است. این ساز در ابتدا سه سیم داشت، اما در قرن دوازدهم شمسی (هجدهم میلادی) سیم چهارمی توسط مشتاق‌علی‌شاه، عارفی والا و موسیقی‌دانی برجسته که استاد سه‌تار بود، به آن افزوده شد. در تکنیک نواختن سه‌تار با دست راست، فقط از انگشت اشاره استفاده می‌شود که به سیم‌ها با حرکت رفت و برگشتی ضربه می‌زند، در حالی‌که تکنیک استاد در نواختن ساز تنبور، به‌کارگیری تمام پنج انگشت دست راست است.</li></ol>

مناجات در سوئیت بابا‌جلیلی

این قطعه با چگور۱ اجرا شده، سازی که از سازهای عاشقان آذربایجان است. گرچه شکل این چگور شبیه به سازهای ارومیه است، اما چگور استاد به طرز کم‌سابقه‌ای، در همدان ساخته شده و دو ردیف دوتایی و یک ردیف سه تایی دارد. این چگور در قرن سیزدهم شمسی (نوزده میلادی) ساخته شده و دارای یک کاسه‌ی گلابی شکل، متشکل از ترکه‌های به‌هم چسبیده از چوب توت، یک صفحه‌ی صوتی از چوب توت، و دسته‌ای از چوب گردو است، که با صدف و شاخ تزیین شده و داخل دسته مجوف است؛ و همین باعث کارکرد درست آن می‌شود. اسم «سید علی» روی صفحه‌ی ساز حکاکی شده.گریلی یک بخش از مجموعه دستگاه‌هایی است که استاد الهی آن را «آهنگ‌های ترکی» می‌خواند، یا دقیق‌تر، «دستگاه شاهی». این قطعه، که عشق شدید به معبود را نشان می‌دهد، «گریلی» نام گرفته، که واژه‌ای است ترکی و اشاره دارد به اولین شاهان صفوی (از سال ۸۸۰ شمسی (۱۵۰۱ میلادی) به بعد)، که ترک‌زبان بودند.اینجا آهنگ شادی‌بخش است و پیکربندی ساز چگور، با سیم‌های متعدد، طیف گسترده‌ای از طنین‌های هارمونیک به وجود می‌آورد. استاد الهی این ساز را به شیوه‌ی خاص خود می‌نوازد، با استفاده از مضرابی که از پوست درخت آلبالو ساخته شده و آن را چنانکه معمول است بین شست و انگشت اشاره می‌گیرد، اما سه انگشت دیگر، برای نواختن شُر آزاد هستند و شُر با ضربات مضراب همراه می‌شود. روزی که این قطعه ضبط می‌شد، استاد الهی چندین ساز از میان سازهای خود را برداشت و نواخت، و در برابر چشمان حیرت‌زده افراد حاضر در جلسه، این چگور را هم به دست گرفت و در کمال مهارت به نواختن آن مشغول شد. در واقع استاد الهی نواختن چگور را از جوانی آموخته بود و ردیف آن را به خوبی می‌دانست؛ به علاوه در مورد تکنیک نواختن این ساز نوآوری کرده بود، به‌خصوص با افزودن شُر به اجرا. اما بعدها کمتر چگور می‌نواخت و در سال‌های آخر عمر اصلاً با چگور ننواخته بود و همین امر اهمیت اجرای او را در آن لحظه‌ی خاص نشان می‌دهد، چرا که با چگور تمام دستگاه‌های ترکی را - حدود بیست قطعه - در این جلسه نواخت. تنها ضبط بعدی که در آن استاد الهی چگور نواخته، در یک مجموعه‌ی سی‌دی – کتاب آمده است که به عنوان یادبود نمایشگاه «ساز مقدس تنبور»: «نمایشگاه هنر استاد الهی» چاپ شده (شرکت لوشان دوموند / موزه‌ی هنر متروپولیتن، ۱۳۸۳ شمسی (۲۰۱۴ میلادی)).    <ol class="number"><li value=1>این ساز، همراه با چند ساز دیگر استاد الهی، در بخش مخصوص سازهای موسیقی‌دانان، در نمایشگاه مِت در نیویورک، در ویترینی که به آن‌ها اختصاص یافته، در معرض دید عموم قرار گرفته است.</li></ol>

گِرِیلی

در سنّت اهل حق، داستان بابا فقیه معروف است. می‌توان روایتی از این داستان را در کتاب منظوم شاهنامه‌ی حقیقت۱، سروده‌ی حاج نعمت‌الله یافت. بابا فقیه هم‌زمان با شاه خوشین بود، که به اعتقاد اهل حق یکی از مظاهر حق در قرن چهارم شمسی (یازدهم میلادی)  به شمار می‌رفت. در این حکایت گفته می‌شود چگونه نظر شفابخش الوهی، طبیعت مردی عصیانگر و مغرور را، بعد از قبول معنویت، کاملاً تغییر داد: «... با این کلمات، چشم روح بابا فقیه باز می‌شود، و او خود را به درستی می‌بیند. پس خود را به پای شاه خوشین می‌اندازد و طلب بخشایش از خداوند بخشنده می‌کند، و می‌گوید: از آستان وجودت، از تو می‌خواهم خطاهایم را ببخشی! که کور بودم و غافل، که تو را نمی‌شناختم، تو را که خیر محضی!»۲استاد الهی به ‌طور خاص، به این مناجات تکان‌دهنده و تأثیرگذار علاقه داشت، و اغلب آن را با بداهه‌نوازی‌های گوناگون و هر بار به شکلی جدید می‌نواخت.در این ضبط، فواصل آهنگ، در ابتدا، در یک محدوده‌ی کوچک محصور شده، با کنتراپوانی در سیمِ بم، و یک ریتم کُند، بدون طیف دینامیک (بدون شدت و ضعف صدا)، سپس آهنگ گشوده می‌شود و گسترش می‌یابد تا بتواند فواصل بزرگ‌تری را پوشش دهد و صداهایی جدید را با تغییر غیرمنتظره‌ی گام وارد قطعه کند. ریتم با ضرب‌های سنکوپ‌دار مشخص می‌شود، ضربه‌هایی که با آبشارهای نت تغییر می‌کند و یادآور گفت‌وگو و هِق‌هِق گریه است.<ol class="number"><li value=1>شاهنامه‌ی حقیقت یا حق‌الحقایق، تألیف حاج نعمت‌الله جیحون‌آبادی، همراه با حاشیه برحق‌الحقایق تالیف استاد الهی، چاپ تهران، نشر جیحون، ۱۳۷۴ شمسی (۱۹۹۵ میلادی).</li><li value=2>این اشعار توسط یاران شاه فضل ولی در قرون سوم و چهارم شمسی (نهم و دهم میلادی) سروده شده است.</li></ol>

مناجات در سوئیت بابا‌فقیهی

این سرود در ۱۲۸۵ شمسی (۱۹۰۶ میلادی) توسط حاج نعمت تصنیف شده. آهنگ لطیف آن همراه است با اشعاری بیانگر طبیعت ناپایدار دنیای مادی و عبور زودگذر آن۱:<blockquote>دنیا فانی‌یَن داوِد گیان / هر حق باقی‌یَن داوِد گیان (دنیا فانی است، داوود جان / فقط حق باقی است، داوود جان) </blockquote>استاد الهی در یکی از سفرهایش به غرب ایران، اشعار نخستین را تغییر داد، تا این سرود سوگبار را به آوازی شاد بدل کند۲.در این قطعه یک تأخیر تعمدی میان جملات آوازی اتفاق می‌افتد، گویی می‌خواهد بر معنای کلماتی که بیان می‌شوند، تأکید کند.       <ol class="number"><li value=1>این ابیات ارجاعی است به آیات قرآن: ۲۷-۵۵:۲۶.</li><li value=2>این ذکر با کلام تغییر یافته‌اش به نام «شیرین لیلا»، در سی‌دی نواهای آسمانی قطعه‌ی ۴ چاپ شده است.</li></ol>

سرود روحانی

این قطعه که در سال ۱۳۴۵ شمسی (۱۹۶۶ میلادی) ضبط شده، متعلق به گروهی از آهنگ‌های رقص کردی سنّتی است که به مناسبت جشن عروسی یا دیگر مناسبت‌های شاد اجرا می‌شود. استاد الهی آن را با نیتی معنوی نواخته است.این قطعه، با یک زیرمایه‌ی (موتیف) کوتاه و تکرارشونده، با دعوت به رقص و جنبش آغاز می‌شود. همچنان که واریاسیون‌های ریتمیک بیشتر و بیشتر می‌شوند، نیرو و سرزندگی این قطعه نیز گسترش می‌یابد و حالتی عمیق از وجد و شعف معنوی ایجاد می‌کند، که شاید حکایت دارد از سعادت وصال روح با معبود.

هل‌پَرکَه

  فانی و باقی

حاج ‌نعمت‌الله

تنبور

آواز

فاصله چهارم (شیخ امیری)

سلطانِ مردان

آمان صد آمان

ای درویش، درویش

پَپو سلیمانی

جَم نِیان

حق حقِ هو هو

حق سفید پوشان

دَم‌دَم عیسا روح‌الله نامَن

دنیا فانی‌یَن

دور یارانَ

دوس بِژَن، بِژَن بَرزَمِلِه 

ذات یار داوِد حاضرن و جم

سلطان سر جَم

سلطان سَهاکی 

شام آما

شاه نعمت‌الله ولی‌ین حق

شوقِ شادی‌من

شیرینه لیلا

صاحب تویلِ زر داوِد

علی آمان یا علی

هر وَ ئه‌و سلطان 

هی داوِد (تند)

هی داوِد (تندتر)

هی داوِد سنگین

و آمانَ کو

و نختِ کلام دیده‌دارشون

واله ویتانه

وَو فدای منزلگات

یا سلطان آمان آگِرِم دای

یار دیدَگانی بنیامین پیرَ    

یاران و باطن یِه دَنگی مَیو

استاد الهی

استاد الهی این آهنگ را «آهنگ نجف» می‌نامید. این آهنگ ظرف چهل روز اقامت سرشار از حال معنوی در مرقد حضرت علی (ع) در نجف عراق به او الهام شده بود. در این قطعه، گوشه‌هایی از قطعه‌های «سحری» و «گل و خار» گنجانده شده است. «آهنگ نجف»، آهنگی بسیار شاد است که استاد الهی آن را به ‌طور جداگانه یا در ترکیب با قطعات دیگر می‌نواخت، یعنی آن را به‌ صورت مایه‌ی اصلی و محوری برای دیگر قطعه‌ها یا به‌ صورت یک ملودی رابط برای آراستن دیگر مقام‌ها می‌نواخت. «آهنگ نجف» یک ملودی «گسترش‌یابنده» است که پس از حرکت در مسیر خود به مایه‌ی شروع بازمی‌گردد. می‌توان آن را به آهنگ‌های دیگر اضافه کرد یا آهنگ‌های دیگر را در آن گنجاند. قطعه‌ی حاضر، که وسط یک سلسله آهنگ‌های دیگر ضبط شده، به‌واقع اجرایی است که در جمع خانوادگی که از پیش آماده‌سازی یا برنامه‌ریزی نشده است. استاد الهی ساز خود را بر‌می‌دارد و میکروفُنی جلوی او قرار می‌دهند، ضبط‌صوت را روشن می‌کنند، بعضی از افراد در اتاق می‌روند و می‌آیند و دیگر افراد نشسته‌اند و گوش می‌دهند. با این‌که در این قطعه جوهره‌ای از غم غربت محسوس است اما در عین حال آهنگی شوق‌آور است. هارمونی مطبوع در لحن اصلی (تنالیته ماژور) حال و هوایی روشن و مثبت به‌ وجود می‌آورد. استاد الهی در این آهنگ فنون گوناگون نواختن تنبور را به‌کار می‌گیرد. گاهی با همه‌ی انگشتان روی همه‌ی سیم‌ها می‌نوازد و گاه فقط از یک انگشت استفاده می‌کند و آن را بر یک سیم یا یک‌باره بر همه‌ی سیم‌ها حرکت می‌دهد که باعث ایجاد نوعی چند‌صدایی با ترکیب الحان مختلف می‌شود.

سوئیت «مبارک بادا» (شکل دوم)

این قطعه به‌شیوه‌ای بی‌بدیل و بدیع نواخته می‌شود و در لحظه‌هایی به واریاسیونی از همان مایه‌ی «آهنگ نجف» (قطعه‌ی اول) شباهت پیدا می‌کند. با این‌که «واله ویتانه» قطعه‌ای مقامی است، اما یک تغییر پرده از ترکیبِ نُتِ پایه با نُتِ نمایان، در آن وجود دارد. پاساژ نخستِ این قطعه با مناجاتی که استاد الهی علاقه‌ی خاصی به آن داشت طولانی‌تر می‌شود. در واقع ملودی آن ملهم از یک گوشه‌ی موسیقی اصیل ایرانی به‌نام «منصوری» است. اشعار این مناجات سروده‌ی یکی از یاران شاه خوشین، از عارفان بزرگ کردستان در قرن چهارم شمسی (یازدهم میلادی) است. او کسی بود که تنبورنوازی را به سطحی قدسی ارتقاء داد.در این مناجات، شاعر عشق کامل خود را به ذات حق بازگو می‌کند:<blockquote>«از اول تا به آخرم تو باشی. از اول تو بودی، آخرم تو باشی. از قطره‌ی آب مرا کردی نقاشی. با بهشت و دوزخت کاری ندارم، امیدوارم تو با من باشی».</blockquote>استاد الهی ملودی قطعه‌ی بعدی را بر مبنای شعری از پیر رمزبار (رضبار)، عارفه‌ی بزرگ کُرد در قرن هفتم شمسی (چهاردهم میلادی) تنظیم کرده است. این شعر حال معنوی کسانی را بیان می‌کند که در وادی عشق به‌دنبال ذات‌حق می‌گردند و از عشق او لبریز شده‌اند و او را با کلماتی ساده خطاب می‌کنند.این شعر چنین آغاز می‌شود:<blockquote>«عشق حق و سر شیت ویتانه، چه منزل‌گاتان کام‌جا‌ جیتانه؟» (عشق حق به سر دارید. شیدا و دیوانه‌ی حق هستید. جا و منزل‌گاه‌تان در آن جهان کجاست؟)</blockquote>در ادامه‌ی این قسمت، «مبارک بادا» می‌آید (شکل دوم) و با تغییر رَنگ و تغییر حال و هوا، لحنی غمگین‌تر پیدا می‌کند. در این قطعه تداخل چندین مایه پُر از چند‌صدایی، هارمونی، تغییر نوآنس و تغییر ضرب‌آهنگ شنیده می‌شود. به دنبال آن، نوعی از «زنگ شتری» می‌آید که قطعه‌ای آهنگین، لطیف و متین و توازن آرام آن یادآور حرکت کاروان شتر است (این شکل موسیقایی در موسیقی اصیل ایرانی یافت می‌شود).

در این قطعه، چند آهنگ زنجیروار به‌دنبال هم می‌آیند:الف. «علی آمان، یا علی، دخیلم وَ تو علی» (علی مدد کن یا علی، دخیلم بر تو علی)۱که بعد از آن چَپی (آهنگ رقص) می‌آید و مانند الگوی رابط برای آهنگ بعدی عمل می‌کند.ب. «یا سلطان آمان، آگِرِم دای» ( یا سلطان مدد کن، مرا به آتش کشیدی)، که استاد الهی آن را تصنیف کرده است.ج. مایه‌ی «چَپی»، در کل این بداهه‌نوازی تکرار می‌شود و بی‌وقفه به شکلی جدید درمی‌آید و موجب افزایش حیرت‌آور حجم صدا می‌شود.<ol class="number"><li value=1>نام «علی» در این متن، اشاره به جلوه‌ی ذات حق دارد. استاد الهی گاهی برای این منظور از نام «سلطان» استفاده می‌کرد.</li></ol>

علی آمان، یا علی

استاد الهی یک سه‌تار ایرانی کوچک (کوچک‌تر از تنبور پنج‌ سیمه) داشت که آن را «بلبل» می‌نامید. این سه‌تار یک ساز سفری بود که رویه‌ی تختی داشت و آن را در سفرها همراه می‌برد. استاد الهی طرز نواختن این ساز را از عُرف معمول خارج کرده بود. چرا که فنون خاص تنبورنوازی (چرخش انگشتان روی سیم‌ها) و فنون خاص سه‌تارنوازی (با یک انگشت) را آزادانه به هم آمیخته بود. این سبک نواختن چند سالی پس از فوت ایشان میان سه‌تارنوازان ایرانی باب شد. این قطعه را استاد الهی با همین سه‌تار کوچک در محیط گرم خانوادگی و در سال‌های آخر زندگی (اوایل دهه‌ی ۱۳۵۰ شمسی (سال‌های ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۴ میلادی)) نواخته است. این قطعه با وجود کیفیت پایین ضبط، شور و حالی معنوی دارد و جمع‌نشینان را به هم ‌پیوند می‌دهد. آمان، صد آماناین ترانه را حاج نعمت‌الله جیحون‌آبادی، پدر استاد الهی، در اوان تجلی‌اش حدود ۱۲۸۰ شمسی (حدود ۱۹۰۱ میلادی) تصنیف کرده است. اشعار این ترانه مناجاتی است خطاب به معشوق ازلی و با عجز و انکسار، از پیشگاه پادشاه معنوی طلب مغفرت می‌کنند:<blockquote>«آمان صد آمان، شای کَرَمداران، کرم خیری کَر، وَ حالِ یاران» (به ما رحم کن، ای خداوند کریم، به حال یارانت کرم کن).</blockquote> ای درویش، درویشاین ترانه را هم حاج نعمت‌الله در زمان تجلی‌اش تصنیف کرده است. او به پادشاه معنوی خطاب می‌کند و او را «درویش» می‌خواند. روایت است که حاج نعمت‌الله ذات حق را در جامه‌ی درویشی دیده بود و این ترانه را برای ستایش او سروده بود.<blockquote>«ای درویش، درویش. ایمانم درویش. اِز و فِدات بام، پا بِنیَر و پیش» (ای درویش، درویش. ایمانم درویش. فدایت شوم، پا پیش بنه).</blockquote> سلطان سهاکیموسیقی و شعر این ترانه را استاد الهی تصنیف کرده است.<blockquote>«سلطان سَهاکی علی گیان، شای تَنیا تاکی علی گیان» (تو سلطان سَهاکی علی جان، تو تنها پادشاه یکتایی، علی جان۱). در اینجا فقط آهنگ اجرا می‌شود.</blockquote>شیرینه لیلااین آهنگ ملایم از ابتدا برای همراهی با دعای حاج نعمت‌الله استفاده می‌شد: «این دنیا فانی است، داوود جان. فقط حق باقی است، داوود جان». که اشاره به آیات ۲۶ و ۲۷ سوره‌ی ۵۵ قرآن دارد با این مضمون: «هر آنچه در زمین است، از بین می‌رود و تنها صورت تو، ای خداوند عظیم و کریم باقی می‌ماند». گر چه در این مناجات داوود فراخوانده می‌شود، که مَلَک مقرب خداوند و متّصف به صفت رحمت و بخشندگی است. اما او را با صفات عظمت و جباریت خداوند خطاب می‌کند، که این نکته در هنگام ذکر، به‌نحوی برای جمع‌نشین وقوع رویدادی شوم را پیش‌گویی می‌کند. استاد الهی در یکی از سفرهایش به مناطق غربی ایران، شعر این آهنگ را تلطیف کرد و از یک آهنگ عزا، آهنگی شاد به‌وجود آورد:<blockquote>«شیرینه لیلانه لیلانه، شیرینی خوریا وِی میکانه» (در این مکان شیرینی می‌خوریم).</blockquote><ol class="number"><li value=1>رجوع کنید به پاورقی قبلی</li></ol>

موسیقی ذکر (دستگاه)

استاد الهی یکی از دعاهای حضرت علی (ع)۱ را از عربی به فارسی و کُردی ترجمه کرده بود و چندین ماه این دعا را هر روز پس از بیدار شدن از خواب می‌خواند. استاد اغلب چند بیتی از این مناجات را هنگام نواختن تنبور نیز می‌خواند. در قطعه‌ی حاضر، استاد الهی بخشی از این دعا را به زبان اصلی عربی می‌خواند و آن را با چند جمله‌ی کوتاه استغاثه و التجا، به زبان فارسی، در مقام منصوری (دستگاه چهارگاه) همراه می‌کند (علی جان، آمان. علی جان کمکم کن). این آهنگ در سال ۱۳۴۳ شمسی (۱۹۶۴ میلادی)، یعنی در هفتاد سالگی استاد، ضبط شده است. در زیر، ترجمه‌ی فارسی بخشی از شعر این آهنگ آمده است: ای که می‌پرستمت، ای خالق من، ای پشتیبان استوار من، ای پناه و مرجعم، در فقر و در ثروت، به تو پناه می‌آورم. ای که می‌پرستمت، گر چه گناهانم عظیم است و هر روز بیش‌تر می‌شود، اما رحمت تو بزرگ‌تر از گناهانم است.در سراسر این قطعه تغییر لحنی بین بخش (سکانس)های آوازی با تغزلی عمیق، که تنبور به آن در همان حال و هوا جواب می‌دهد و قسمت‌هایی با ضرباهنگ تند، همراه با یک ترجیع‌بند (سوم کوچک) وجود دارد. مجموع این عناصر، اعم از ضرب (ریتم)، ترجیع‌بند، نت‌های آرایه، تکرارها، هارمونی‌های ناآشنا و غیره، نوعی حالت وجد و خلسه ایجاد می‌کند.در بخش دوم این قطعه، نوعی از «زنگ شتری»۲ شنیده می‌شود و بعد از آن، ذکر جاذب «علی هو هو» می‌آید، که واقعاً الهام‌بخش حرکتی موزون است.<ol class="number"><li value=1>یکی از امامان شیعه و داماد حضرت محمد (ص).</li><li value=2>رجوع کنید به تراک ۲ (واله ویتانه) همین سی‌دی.</li></ol>

دعای حضرت علی (ع)

«چپی» بخشی از ردیف موسیقی رقص کُردی است که هم در مواقع شادمانی و خوشی و هم برای بیان شور و شوق معنوی اجرا می‌شود. این قطعه یکی از نخستین ضبط‌های موسیقی استاد الهی به‌شمار می‌رود که در سال ۱۳۳۹ شمسی (۱۹۶۰ میلادی) بدون اطلاع او، از پشت درِ بسته‌ی اتاقی که در آنجا یک ساعتی مشغول نواختن بود، انجام گرفته است. بدیهی است که کیفیت ضبط پایین است اما مهارت هنرمند برای اجرای این قطعه‌ی «چپی» در حدی است که دلیل کافی به دست می‌دهد تا در این مجموعه گنجانده شود. پس از شروع، بلافاصله وارد ضرب رقص بریده‌بریده می‌شود که در سراسر این بداهه‌نوازیِ استادانه ادامه می‌یابد. هر چند «چپی» در اغلب اجراهای استاد الهی، چه به‌شکل بسط یافته و چه به‌ صورت اشاره، حضور دارد اما هر بار شکلی متفاوت پیدا می‌کند. در مورد حاضر، «چپی» در یک گام ایرانی و با یک سوم خنثی نواخته می‌شود که به آن رنگ‌آمیزی خاصی می‌بخشد.

سوئیت چپی

  نواهای آسمانی (هارمونی‌های آسمانی)

سه‌تار کتابی (مسافرتی)

بی‌کلام

سلطانِ مردان

جزئیات

اجراهای دیگر سلطانِ مردان

قطعات دیگر از اذکار در همین آلبوم

سلطانِ مردانآواز

جزئیات

اجراهای دیگر سلطانِ مردان

قطعات دیگر از اذکار در همین آلبوم

سلطانِ مردان