توضیحات

بابا سرهنگ نامِ عارفی است که در قرنِ چهارم شمسی (نهم میلادی) می‌زیسته و سَلَفِ شاه خوشین بوده است.

اشعار (اذکار)

«شادی کَن ای شادی» (زیرا او اینجاست) و سپس به آن‌هایی که معشوقِ ازلی را انکار می‌کنند نهیب می‌زند: «فکر آو رو کَن، نی‌یَن جای حاشا. چاوی امرو نوینو، کِی مَوینو فردا» (به روزی فکر کن که دیگر جای حاشا نیست. چشمی که امروز نمی‌بیند، کی فردا می‌بیند؟)